De Italianen van Gino

Gino Willems uit het Belgische Herentals stuurde zowel zijn stalen GIOS als zijn Colnago in voor de rubriek ‘Jouw Fiets‘ op dit blog.

Colnago C97

GIOS Super Record

“Ik ben een 42-jarige Belg (geboren en getogen in Herentals, de stad van Rik Van Looy) en al sinds mijn kindertijd gepassioneerd door wielrennen. Zowel de sport, passief én actief, maar vooral ook het materiaal. In mijn clubje wordt er wel eens smalend over gedaan, maar ik heb iets met klassieke stalen racefietsen.

Een tweetal jaren geleden volgde ik een opdleiding ‘fietsenmaker’ als hobby. Ik kreeg van een vriend een oud frame (een Flandria uit 1975), en mijn eerste projectje was gestart… Ik maakte er een woon-werk-fiets van. Toen kwam mijn tweede, ook gratis. Een andere vriend had nog een oudje in de kelder staan dat ik wel mocht hebben. Het bleek een Colnago C97. Maar op het eerste zicht was die er heel slecht aan toe. Ze (Italiaanse schonen zijn per definitie vrouwelijk) stond al jaren stof te vergaren en was blijkbaar nooit gepoetst door de vroegere eigenaar. Hier en daar kwamen ook al roestvlekken piepen. Gelukkig bleek het oppervlakkige roest te zijn.

Na de fiets ontdaan te hebben van de even smerige en versleten onderdelen (Campa – Mirage groep), en na een grondige poetsbeurt (de doffe lak werd terug mooi glanzend na een beurt met Commandant), was het resultaat best OK. Zo oud was ze natuurlijk ook weer niet. Toch had ze al een herlakbeurt achter de rug.

Een C97 stamt uit het jaar 1997 en is vervaardigd uit Columbus Thron-buizen. Ze was dus ook al uitgerust met een rem-schakelsysteem aan het stuur (‘brifters’ dus). Ik had nog wat Shimano ultegra onderdelen liggen in mijn tuinhuisje evenals een stuur-stuurpen combinatie en zadelpen van Pro in alu-look en bouwde wielen met Ambrosio excellence velgen, Ultegra naven en Sapim spaken (mijn eerste zelfgebouwde paar!). Een vintage Concor-zadel vervolledigt het plaatje.

En ja ik weet het: een echte Italiaan verdient Campa. Vind ik zelf ook, maar dit materiaal had ik nog liggen. En ja, ze is eigenlijk een maatje te klein voor me (ze is een 54 en ik heb eigenlijk een 56 nodig), maar ze rijdt zo lekker comfortabel en stuurt heerlijk strak. Wij gaan met de familie vaak naar Zeeland op vakantie en deze fiets gaat dan mee. Voor lange, eenzame tochten verkies ik de Colnago altijd boven mijn Canyon F10 (carbon en knalhard) of mijn De Rosa team.

Nummer drie kwam eigenlijk ook zo maar uit de lucht gevallen. Nog een andere fietsvriend (ik heb er nogal wat :-) verkocht zijn klassieke fietspark, want hij wilde een nieuwe Focus (?). Eén ervan was een Gios Super Record uit 1981. Jawel, dé Holy Grail onder de klassieke racefietsen. Indertijd rechtstreeks gekocht in de einde-seizoens-verkoop van het team Vermeer-Thys. Na seizoen ’81, waar Fons De Wolf Milaan San Remo won op één van deze fietsen.

Jammer genoeg wist mijn kameraad niet meer van welke renner zijn fiets geweest was. Meer nog, hij had de GIOS ergens halfweg de 90’er jaren laten herspuiten in parelmoerwit omdat hij het Gios-blauw niet mooi vond (hè?). tot overmaat van ramp waren ook nog eens de verkeerde stickers gebruikt (die van de professional i.p.v. de Super Record) en was het balhoofdplaatje zoek geraakt. Ik mocht ‘m meenemen (compleet met originele Super Record groep in perfecte staat en wielen met Record-naven en Mavic MP4-velgen) voor 300 euro.

Omdat ze er nog zo strak uitzag, besloot ik haar uit te rusten met een moderne 10-speed Veloce-groep (de achtertrein was reeds uitgebogen tot 130 mm, want de oorspronkelijk 6 speed was indertijd na de spuitjob ge-upgraded naar een 8-speed) en er een ‘rijder’ van te maken. En wat voor één. Zelfs met de zware Khamsin-wielen en eenvoudige stuur-stuurpen combinatie van FSA is het gewicht zeer aanvaardbaar. Je voelt dat dit een echte koersfiets is. En 10-speed op een fiets van 1981? Het staat haar wel, vind ik persoonlijk. Maar ik vind ze wel mooier met de zwarte zadel-stuurlint combinatie dan met wit. En ja, ze komt enkel buiten als het zonnetje lekker schijnt.

Het plan is wel om ze ooit te laten herlakken in het GIOS-blauw en ze dan periode-correct te herstellen in vol ornaat. En dan gaat ze op rust en wordt een museumstuk. De Super Record groep heb ik mooi bewaard voor die gelegenheid. Ergens binnen twee jaar of zo… Maar voorlopig rijdt ze nog veel te lekker… Ondertussen heb ik nog wat Italianen klaar, en staan er ook nog twee projectjes te wachten, maar dat is voor later.”